آئین مستان

روی دستم زنده بمون پسرم

پیکرت رو تا به حرم ببرم

تپش ضعیف قلبت، داره بی صدا میشه

داره استخون سینه ات، از بدن جدا میشه

مادرت داره میون، خیمه ها فدا میشه

دم آخری غربت چشمات، مثل چشم برادرم شده

سر و دست و تموم پیکرت، مثل پهلوی مادرم شده

وای  شاخه شمشاد حرم

وای  پر شکسته کبوترم

وای  یادگار برادرم

بی تو میمیرم گل پرپر من

تازه شد داغ علی اکبر من

نفسات پر از شراره است، نیمه جون شده تنت

تا دیدن زره نداری، همه با سنگ زدنت

به خدا شبیه قلبم، پر خونه پیرو هنت

رو لب و دهنت وای من، جای بوسه ی سم مرکبه

دیگه وقت عزا گرفتنه، عمو عباس و عمه زینبت

وای  تشنه لب دست و پا زدی

وای  تشنه لب ناله ها زدی

وای  رو خاکا دست و پا زدی

وای  هی باباتو صدا زدی

ما هم نمی فهمیم، كسی باید جَوون از دست داده باشه، تا بفهمه، یعنی چی حضرت زینب سلام الله علیها میگه، وقتی دیدم صدای علی از وسط میدان اومد داداشم هی میشینه، هی بلند میشه، رنگ صورت حسین برگشته، گفتم داداش چیه؟گفت:علیم رو كشتند، وقتی رسید كنار بدن علی اكبر، خودش رو از بالای مركب انداخت رو زمین، كجا دنبال بدن بگرده؟این ور میشد میگفت:علی، این ور، علی، علی، جلو اومد بالا سرش نشست، سر رو گذاشت رو زانوش، دلش آروم نشد، این صورت رو گذاشت رو صورت علی ، ولدی علی، با دستان خودش، دست بُرد داخل دهن، این لخته های خون رو از تو دهن میكشید بیرون، میگفت:نمی خوای جواب من رو بدی؟دارم میمیرم، امشب اگه كربلا بودیم یه كلمه از علی اكبر نمی تونستیم بگیم، ملا عباس مازندرانی تو اون رؤیای صادقه، وقتی بردنش كربلا، خدمت حضرت مشرف شد، حضرت فرمود:خوب روضه خوندی اما، شب های جمعه دیگه تو حرم ما اومدی، حرف از علی اكبر نزن، مادرم فاطمه تو حرمه، تو روضه میخونی نمی دونی مادرم چه میكنه، عرضم این یه جمله است، اما زین العابدین میگه دیدم تو خیمه ولوله شده، رفت و آمد زیاد شده، اما از هر كی میپرسیدم چی شده؟هیچكی هیچی نمیگفت، به مریض میگن خبر بد ندید، هر كی یه جور طرفه میرفت، اما یه لحظه پرده خیمه رو بالا زدن، نگاه كردم دیدم چند تا جوون، یه عبا برداشتن، یه چیزی تو این عبا ریختن، دارن میارن دارالحرب، بازم نفهمیدم چی شده، اما پشت سرش دیم، زینب زیر بغل حسین رو گرفته، عباس داره به سر میزنه.

بخوان به گوش سحرها اذان علی اكبر

بخوان دوباره برایم بخوان علی اكبر

لب ترك تركت را به هم نزن بابا

نه، بذار جور دیگه اش رو بگم:

لب ترك تركت را به هم بزن بابا

اما

 تكان نخور  كه نپاشد جهان علی اكبر

دوباره داغ پیمبر تحملش سخت است

نرو جوانی ِ حیدر بمان علی اكبر

تا اومد گفت:بابا می خوام برم به میدان، بی معطلی ابی عبدالله گفت:برو، بر خلاف قاسم، كه وقتی اومد ابی عبدالله، این پا اون پا كرد، علی اكبر كه اومد ابی عبدالله گفت:برو به میدان، چقدر قشنگ شاعر آورده، عمان سامانی:

برو كه در یك دل نمی گنجد دو دوست

برو ، اما، قبل رفتن برو تو خیمه، بچه ها دورت بگردن، زن و بچه ببیننت، طوری دور علی حلقه زده بودند دور علی این زن و بچه، كه ابی عبدالله فریاد زد، رها كنید علی من رو، علی من محو خداست، بذارید بره،

به دست غصه نده دست دخترانم را

تمام دلخوشی ِ كاروان علی اكبر

ببین که تیر فراقت نشسته بر جگرم

ببین قدم زغمت شد کمان علی اکبر

یه جوری التماس رو آدم از حرفاش میبینه، درسته امامه، اما رابطه پدر و پسری رو هم در نظرت بیار

عصای پیری بابا مقابلم نشكن

توان بده به منِ ناتوان علی اكبر

نمی دونم میگیری یا نه؟اگه گرفتی امشب با ناله ات عرض ادب كن

كنار جسم تو رسم جهان عوض شده است

نشسته پیر كنار جوان علی اكبر

حسین........

تا گفت:بابا برم میدان، گفت:برو عزیز دلم

من نگویم مرو ای ماه برو

اما شرط داره

لیك قدر ی بر من راه برو

بذار یه بار دیگه قد و بالات رو ببینم بابا

برو میدان ولی آهسته برو

دیدن عمه ی دل خسته برو

تا شنیدن اهل و عیال، خیمه نشینان، مخدرات همه از خیمه بیرون دویدن، خواهراش اومدن، دور علی اكبر و گرفتن، یكی صدا می زنه، داداش به غریبی بابام رحم كن، كجا داری میری علی جانم، ابی عبدالله دید علی اكبر این طوری كه زن و بچه حلقه زدن دورش نمی تونه بره، فرمود:رهاش كنید، او غرق در ذات خداست، علی دیگه موندنی نیست، حسین خودش راهیش كرد، اما همین كه داره میره، دیدن این پیرمرد داره دنبالش می دوه، محاسنش رو روی دست گرفته، خدایا شاهد باش، اشبه الناس خَلقاً و خُلقاً به رسول الله رو دارم به میدان می فرستم، همه ایستادن دارن دلاوری علی رو نگاه میكنن، اون كسی كه بیشتر از همه صدای الله اكبرش بلنده، عمو عباس ِ، تا هر یك از دشمن رو رو زمین میندازه، صدای عباس بلند میشه، الله اكبر، روایت نوشته،  صد و بیست نفر رو این آقا زاده ی ابی عبدالله، یك تنه به درك واصل كرد، تا موقعی كه نانجیبی، پشت یك درخت خرما، ایستاد، منتظر، به نامردی، كمین گذاشت، خیلی از بچه های ما تو كمین های دشمن، وارد می شدن، تو تله های كمین گیر می كردند، مثل علی اكبر میشدند، یكی از شهدا تو خاطراتش آوردند، گفت:اون لحظه ی آخر هر كدمشون یه چیزی به دلشون عنایت می شد، گفته بود:من معنی ارباً اربا رو می خوام بفهمم، یا برگردم تهران سئوال كنم، ارباً اربا یعنی چی؟یا همین جا اربابم به من نشون بده، مثل علی اكبر ارباً اربا شد، خمپاره درست كنار پاش خورد، تیكه تیكه شد، نانجیب كمین گذاشت، گفت:گناه عرب به گردنم باشه اگر، داغش رو به دل مادرش نگذارم، همچین كه اومد با نیزه ای به علی اكبر زد، دیگری شمشیر به فرق نازنینش، اختیار از كف داد، دست به گردن اسب انداخت، خون سر روی چشای اسب ریخت، اسب اشتباه به جای اینكه برگرده، به سمت خیمه ها رفت تو دل دشمن، هركسی كه بغض از علی داشت دورش رو محاصره كردن، یكی با نیزه میزنه، یكی با شمشیر می زنه، عباس داره این منظره رو می بینه، رنگ صورتش پرید، ابی عبدالله شنید آخرین صدای علی اكبر رو، آخرین نفس هاشه،  ابَتا عَلَیكَ مِنّى‏ السَّلامَ ، یعنی بابا خداحافظ ، حسین...............

فروغ چشم من از چشم نیزه ها افتاد

عصای پیری من زیر دست و پا افتاد

عزیز یوسف من چنگ گرگ ها حس كرد

یه روایت ساختگی درست كردن،  یه پیراهنی رو خون آلود كردن ، اومدن به یعقوب گفتن بچه ی تو رو، گرگ ها دریدن، اینم پیراهنش، با همین پیراهن اینقدر یعقوب گریه كرد، چشماش نابینا شد؛بعضی ها می گن چرا ابی عبدالله ؟یه بعدی نگاه می كنن به روضه ها، حسین خودش روانه میدان كرد، بله، مرحوم واعظ قزوینی به نقل از شیخ حُر آورده، از مقتل شیخ حُر، می گه ابی عبدالله وقتی اومد دیدن پسرش، از دور كه نگاش به بدن علی اكبر افتاد، چی دید من نمی دونم، ابی عبدالله پیاده شد، چرا با اسب نرفت این خودش یه بحثی است، می خواست با پاهای خودش حسین بره، همچین كه یه قدم برداشت، دیدن پاهای حسین لرزید، خورد زمین، دو زانو، دو زانو خودش رو آورد، تا كنار بدن، آه علی علی

عزیز یوسف من چنگ گرگ ها حس كرد

زبس كه رونق یعقوب قصه ها افتاد

به زخم نیزه ای از روی اسب از پهلو

مرا به خاك جگر گوشه ریخت یا افتاد

آی جوون ها امشب كه رفتید خونه یادتون باشه، اگه بیدار بود از روضه برگشتید برو دست و پای پدرت رو ببوس، اگه نه فردا، نمی دونید چقدر خونه دل می خوره یه پدر، تا جوونش رعنا میشه، خوش قد و بالا میشه، دیگه یه موقع هایی  حیا میكنه این بچه رو در آغوش بگیره، آرزوش ِ بغلش كنه، ببوستش، دنبال فرصت میگرده«یكی از فرصت ها وقتی از امام صادق علیه السلام سئوال كردن، كی برای یك پدر ، برای یك مادر شیرین ترین لحظه است؟فرمود:شب دامادی جوون جلو چشم این بابا راه بره، هی قد و بالاش رو نگاه كنه، بگه بابا قربون قد و بالات برم، كی آقا سخت ترین لحظه است؟فرمود:اون لحظه ای كه بابایی بیاد كنار بدن بچه اش بشینه» صاح الإمام سبع مرات ،  آه ولداة! آه واعلیّا، هفت مرتبه ابی عبدالله از پرده ی جگر هی صدا می زد ای پسرم، هرچی ابی عبدالله صدا ناله اش بیشتر می شد، این نانجیب ها دست می زدن، كف می زدن، هلهله كردن، این بیت رو باباها می فهمن:

كسی كه بین مژه كرده ام بزرگ

آیا چنین زهم شده پاشیده در عبا افتاد

این علی اكبر منه

زدم به هم افسوس و زانویم تا خورد

دلم شكسته و در ورطه ی بلا افتاد

گفت:علی جان

ذبیح من

ابراهیم برا همچین روزی، وقتی گوسفندی فرستاده شد، قوچی آسمانی برا ابراهیم فرستاده شد، گفتند:بكُش، نذرت رو ما قبول كردیم، ابراهیم(ع) اصرار داشت خدایا، من می خوام داغ این پسر ، رو دلم بمونه، بفهمم، جبرئیل نازل شد، براش روضه خوند روضه علی اكبر رو، ابراهیم شروع كرد گریه كردن، اینقدر گریه كرد بی تاب رو زمین افتاد، خطاب رسید:ابراهیم این گریه ای كه كردی ما در عوض قربانی كردن پسرت قبول كردیم، بلكه فضیلتش بالاتر از اونه برا ما،  اما ذبح عظیم كربلا اتفاق می افته.

ذبیح من زبرت با خداست برخیزم

به جان زداغ غمت شعله ی عزا افتاد

نشست چین و شروع كرد به رخ كه می بینم

ترك به ماه جبین تو از قفا افتاد

اذان ظهر كه شد علی اكبر اذان گفت، بابا لذت می بره، همه جا تو راه، مؤذن ابی عبدالله علی اكبر بود، حالا نشسته به التماس میگه:

نماز عصر مرا پس اذان نخواهی گفت

گلو بریده لب خشكت از صدا افتاد

نه قطعه قطعه فقط،  نقطه نقطه ات كردند

تنت به پهنه ی این دشت تا كجا افتاد

خدا كند كه خطای نگاه من باشد

كه از تمام قدت چند نقطه جا افتاد

میان هلهله و خنده ها كم آوردم

به سان محتضری كه زتن و تا افتاد

آی جوون های باغیرت، چی كشیده ابی عبدالله، این منظره رو دیده و داره برا علی اكبرش میگه، می خوام حقش رو ادا كنی.

بلند شو پسرم چشم خیل نامحرم

نمی گه به قد و بالاش، این قدر نزدیك بوده زینب میون دشمن،  كه این رو میگه

بلند شو پسرم چشم خیل نامحرم

به خاك چادر ناموس كبریا افتاد

یعنی تو این راه اینقدر عمه ات زمین افتاده.

و وضع خده علی خده، صورتش رو به صورت علی گذاشت، صدا زد قتل الله قوماً قتلوك،  علی الدنیا بعدك العفا،  علی علی علی..............

عذابم نده روی زمین نکش پاهاتو

عذابم نده پیش چشام نبند چشاتو

عذابم نده صدا بزن بازم باباتو

پیرم کردن، اززندگی سیرم کردن

کنار نعش جوونم آخر زمین گیرم کردن

وای وای وای ولدی ولدی ولدی علی

حسین یا حسین ، حسین یا حسین  

بلند شو ببین که ریشه حیا رو کندن

بلند شو ببین به دور عمه صف می بندن

بلند شو ببین به من و خواهرم می خندن

دل پر خونه، داغت منو می سوزونه

که جای لیلا کنارت عمه مصیبت میخونه

وای وای وای ولدی ولدی ولدی علی

حسین یا حسین ، حسین یا حسین  

شکستی علی منم کنار تو شکستم

نشستی به خون منم دیگه زپا نشستم

چی اومد سرت داری می ریزی از رو دستم

نور دیده ، از هم تن تو پاشیده

چی به سر تو اومد که نیزه به زره چسبیده

چه سخته برام پسرمو تو خون ببینم

چه سخته برام کنار پیکرت بشینم

چه سخته برام تو رو روی عبا بچینم

غرق دردی ، پاشو که دق مرگم کردی

پسرم آروم نمیشم تا که به خیمه برگردی

وای وای وای ولدی ولدی ولدی علی

حسین یا حسین ، حسین یا حسین

شهدا عکستون رو قلبم

شهدا آبروی عالم

مگه میشه شما نباشید

تو شب هشتم محرم

هر کسی بابای شهیده

 به ما امشب اجازه میده

که بگیم آقا چی کشیده

 در کنار ذبیح اعظم

اذان گوی حرم، علی اکبرم

بگو، تو برایم اذان علی، اشهدم را بخوان علی

واویلا واویلا واویلا واویلا

همه لشگر ماتن و خیره

 نفس آسمون میگیره

پیر مردی داره تو صحرا

 آروم آروم رو زانو میره

می بینه پیکر جوونو

 می بینه لعل لاله گونو

می کشه لخته های خونو

 همه می گن حسین می میره

لبانت خشکیده، تنت شد پاشیده

علی، همره آورده ام عبا

 ببرم پیکر تو را

واویلا واویلا واویلا واویلا